Home Blog Page 176

The unbelievable indifference of the Duterte administration

0

The
Duterte government insists that it is successfully responding to the COVID-19
pandemic. The reality is a little bit different – it hasn’t done enough, and is
planning to do even less.

The
coronavirus is spreading faster than ever. It took over three months to reach
the first 10,000 confirmed cases but less than a week to add the last 10,000,
at over 57,000
to date. University of the Philippines (UP) researchers forecast between 99,523 to
130,677
cases by the end of August.

Characteristically,
the government’s containment measure of choice was a military lockdown – among
the fiercest and longest in the world. It justified this as harsh but
necessary, repeating a favored talking point used to justify all sorts of sins.

The
effect on the economy and the people was certainly brutal.

The
country was plunged into the worst crisis of mass unemployment in its history
with 14 million
unemployed and 22% unemployment in April 2020, by IBON’s
reckoning. The combined 20.4 million
unemployed and underemployed were over two-fifths (40.2%) of the presumed labor
force. These correct for serious underestimation in officially released figures.

The
joblessness and collapse in livelihoods are expected to ease as restrictions
are relaxed. But whatever improvement will still not be enough to return to a
pre-pandemic state.

The
country’s gross domestic product (GDP) is projected to contract by 2.0-3.4% for the
whole of 2020, according to the government’s Development Budget Coordination
Committee (DBCC). The World Bank has a slightly more optimistic projection of -1.9% while the International Monetary Fund
(IMF) and Asian Development Bank (ADB) see it worse at -3.6% and -3.8%, respectively.

This
will be the worst growth performance in 35 years since the -7.3% (negative) GDP growth in 1983 and
1984. But if the low estimates materialize, this will be the biggest decline
from positive growth ever recorded.

As
it is, the economy is well on the way to its fourth straight year of slowing
growth. It already contracted at -0.2%
growth in the first quarter of 2020 with just two weeks’ worth of lockdowns.
The second quarter figures that will come out in August will be much worse.

Unhealthy
response

No
one is likely to have thought that the worst public health crisis and economic
decline in the country’s history would be enough to spur the Duterte
administration to reform its anti-democratic and anti-development ways. It
didn’t.

The
government’s military-dominated COVID-19 response team has proven unfit for
this purpose and the steeply rising cases today point to the protracted
lockdown being squandered. Yet the rise in reported cases do not even give the
complete picture.

To
date, there’s a validation backlog of over
15,000. The positivity rate of 12.4% meanwhile indicates that testing is still,
months into the pandemic, far below the levels needed. Local transmission is
still gaining momentum even as other Southeast Asian countries have already
stopped this.

The
hazy picture is a poor starting point for the contact tracing, isolation and
selective quarantines needed. But the rise in COVID-19 cases is sufficient to
show how social distancing and other precautionary measures can’t go far
enough.

Assuming
all pandemic-related deaths are accounted for, the 1,534 reported deaths are
still relatively few and the number of daily fatalities fortunately fewer than
the peak in March. This may however soon change as the virus spreads in the
coming weeks and as the health system becomes overstretched even just by those
who can afford it.

Hospital
capacity hasn’t been beefed up so much as portions of it carved out at the
expense of non-COVID-19 cases. The National Capital Region (NCR) and Cebu are
the pandemic’s epicenters in the country. As much as 19 NCR hospitals are at or
nearing their capacity of ICU beds for COVID-19 patients – 14 of which were acknowledged by the
Department of Health (DOH) last week – while Cebu’s hospitals are already overwhelmed.

Hyped
assistance

The
inadequacy of the health response is more disturbing in how the time for this
was bought with lost incomes, small business closures, joblessness and hunger.
Tens of millions of Filipinos suffered, indeed more than they should have,
because of similarly inadequate emergency relief.

At
the start of the lockdowns, 18 million beneficiary households were promised
Php5,000-8,000 in monthly cash subsidies for just two months. That right there
is an immediate problem – the lockdowns are running on four months now, since
mid-March, with only partial easing in June.

Emergency
subsidies reportedly reaching 19.4 million beneficiaries under various programs
of the departments of social welfare, labor and agriculture sounds impressive.

However,
the aid was very slow in coming. Most beneficiaries had to wait 6-10 weeks
before getting their first monthly tranche.

The
aid is also very stingy. Taken altogether, the first tranche of the cash
subsidy programs only amounts to an average of Php5,611 per beneficiary family.
Over the last four months this comes out to just Php11 per person per day.

The
government has even recanted and said that only 12 million beneficiaries will
get the second tranche. But the number of those who will actually get this
second tranche may be even less than that. The government is invoking
bureaucratic difficulties to explain why only 1.4 million of the 12
million have received this tranche to date.

These
emergency cash subsidies are also much lower than the latest official poverty
threshold of Php10,727 monthly for a family of five. Yet this miserly relief
will even seem generous in the period to come because little more is
forthcoming. The official government policy was succinctly put by the
presidential spokesperson recently:
“We cannot afford to give ayuda (aid) to keep everyone alive.”

Business
as usual

The
Duterte administration’s lockdowns precipitated what may be the greatest
economic collapse in Philippine history. The lockdowns per se are of course
temporary – indeed, as too the pandemic, even if this will linger for at least
another year or more.

Though
temporary, the simultaneous demand and supply shock to the Philippine economy,
other countries, and the global economy as a whole is unprecedented in the
modern era. The world economy is said to be undergoing its worst recession since the Great Depression.

Yet
apart from a momentary surge in emergency relief and despite lip service to the
economic crisis, it bizarrely still seems to be business as usual for the
economic managers. There are a couple of reasons for this.

The
most basic is how the economic managers – and most of our political leaders –
are blinded by the free market dogma imbibed over four decades of neoliberal
globalization. There is a rigid faith that market forces will be enough to meet
the pandemic-driven economic challenge. This is matched by an inability to
grasp that responsible state intervention is needed not just to deal with the
crisis but for long-term national development.

But
there is also an extreme narrow-mindedness common among many afflicted by that
dogma – that ‘creditworthiness’, ‘competitiveness’ and ‘investor-friendliness’
are not just a means to but actually ends in development. The people who make
up the majority of the economy are peripheral and ever in the margins.

These
go far in explaining the lack of urgency and, apparently, seeing the current
crisis as an inconvenient but minor speed bump on the highway to free
market-driven progress.

Fragments
of a response

Genuine
attention would start with immediately coming up with a plan fitting the vastly
changed pandemic-driven crisis conditions. Nearly six months into the pandemic,
all that the people have are fragments – including fragments which are
self-evidently exaggerated to give the impression of substantial action.

The
economic team came up with a “4-pillar strategy” in April that was eventually
rebranded as the Philippine Program for Recovery with Equity and Solidarity (PH-PROGRESO).
Supposedly worth Php1.7 trillion or an impressive 9.1% of GDP, this figure was
grossly bloated by double-counting of interventions and their sources of
financing, by conflating actual spending with merely foregone tax and tariff
revenues, and by including additional liquidity from monetary measures.

The
Inter-Agency Task Force Technical Working Group for Anticipatory and Forward
Planning (IATF-TWG for AFP) released its We Recover As One report released in May. This seemed
more detailed, comprehensive and forward-looking. There were some relevant
health and education measures.

But
some very important measures were missing – expanding the public health system,
social protection to help everyone in need, and protecting jobs, wages and
workers’ rights. Trade, industrial and agricultural measures seemed oblivious
to unsound fundamentals, the global crisis, and accelerating protectionism. On
the other hand, unfounded feel-good platitudes were aplenty.

The
economic managers started working with Congress on a Bayanihan 2 bill in
June. This replaces the Php1.3 trillion package that Congress originally
proposed but which the finance department summarily shot down ostensibly for
lack of funds. The Bayanihan 2 proposal is now just one-tenth in size at Php140
billion.

At present, the stinginess of the economic managers is the biggest
binding constraint to addressing the pandemic, alleviating economic distress of
poor households, and economic recovery. The Php140 billion is much too small
compared to the magnitude of the crisis at hand. At the same time, the sweeping
insistence on infrastructure as a magic bullet and on sacrosanct debt servicing
means not spending on what would have the greatest development impact.

A
Philippine Economic Recovery Plan was supposed to be presented at the pre-SONA
forum of the economic and infrastructure cluster on July 8. But this was not
presented and is still strangely kept secret. Neither the Department of Finance
(DOF) nor the National Economic and Development Authority (NEDA) websites share
this with the public, and a direct request was declined.

It’s
five-and-a-half months since the first confirmed COVID-19 case in the
Philippines, and about four months since declaring a public health emergency, a
state of national emergency, and the start of lockdowns. The Duterte
administration has throughout portrayed itself as doing everything it needs to.

In
reality, it seems to be doing as little as it can. A new anti-terrorism law was
apparently even seen as more urgent than clinching a stimulus program. This
languid COVID-19 response is bringing us to the edge of the precipice on both
the health and economic fronts. ###

Wang-wang Aswang

Sa “Aswang” (2019) ni Alyx Ayn Arumpac, may bahaging nawala sa dating tirahan si Jomari — ang batang kaibigan ni Kian delos Santos, anak ng mag-asawang nakulong dahil sa “gera sa droga,” at sinubaybayan ng dokumentaryo.

Sa paghahanap sa kanya ng direktor, maraming pinagtanungan. Nang makita ang bata, at kung nasaan siya, maiisip ng manonood na mali talaga ang mga naunang lugar na napagtanungan. Wala ang bata sa mga lugar na bagamat mahirap ay hindi sagad ang hirap. Nandoon siya sa barung-barong na manipis na kahoy ang sahig, kung saan nakasalampak ang nakatira, sa makikitid at siksik na eskinita.

Tila ganoon din ang pelikula. Kung tutuusin, walang bago sa mga ikinwento nito. Halos araw-araw na laman ng balita, lalo na noong bungad ng rehimen, ang mga pagpatay dahil sa “gera sa droga.” Pero dinala ng “Aswang” ang mga manonood sa isang bagong lugar, na noong una’y hindi natin inakala o matanggap na naroon nga.

Ang bago sa “Aswang” ay ang pagtutok sa mga kwento ng mga pinaslang, naapektuhan at saksi ng naturang gera — taliwas sa paspasang kumpas ng balita. Ipinaramdam nito ang mga buhay na sangkot, mga ugnayan nila at ang lugar nila — taliwas sa pagkamanhid na dulot ng ng estadistika. Sa ga nito, patunay ang “Aswang” sa bisa ng dokumentaryo at pelikula bilang mga pormang pansining at pangkultura.

At mapagmuni rin ito sa kalagayan ng mga pinaslang at dinahas — hindi ba may pagka-pasibo sa salitang “biktima”? — at kalagayan ng bansa. Paano ba tayo napunta rito?

Bago rin ang pagbabalangkas ng kwento. Ang bawat pagkukwento ay pag-unawa at pagteteorya sa reyalidad, sabi ng mga kritiko. Dinala ng “Aswang” ang mga manonood sa reyalidad kung saan…

May mga batang maralita na maagang namulat sa pagpatay, pandarahas, pag-aresto at waring pagsosona ng kapulisan. Gayundin sa paghahanap-buhay, kasama ang droga, na katulad ng plastik na lalagyan ng shabu ay pang-araw-araw na reyalidad. Ang kanilang mga kwentuhan (mga aswang) at laro (bugbugan) ay pawang nasa anino ng dahas. Ang mga paghinga at kaligayahan sa buhay ay nasa pagbili (bagong tsinelas, damit, pagkain) — bukod pa ang makasama ang mga mahal sa buhay.

May mga batang maralita na ang pangarap ay maging pulis. Sa kamusmusan ng kanilang kamalayan, hangad ng inaapi na maging isa sa mga nang-aapi, sabi ni Paulo Freire; hangad ng sinakop na Itim na maging isa sa mga mananakop na Puti, sabi ni Frantz Fanon. May lakas at dating, nakakapagbago ng buhay: marahil, pulis lang ang sumasayad sa kanilang buhay na ganyan.

May lakas at dating, nakakapagbago ng buhay: aswang. May matalas na nasasapul ang kababalaghan sa reyalidad na pinaghahalawan ng pangarap: nabubuhay ang aswang sa pagkain ng dugo at laman, sa pagpatay ng tao. Kung anumang inhustisyang dinanas nila sa naunang buhay, hindi na iyun mahalaga para sa mga nabubuhay; kailangan silang takasan, kontrahin, palayasin, kung hindi man patayin.

Nagaganap ang dahas na mabilisan at maramihan, walang ligal na proseso, hindi mapapaliwanagan o mapapakiusapan, at walang awa. Hindi lang sentral na pangako ni Duterte noong eleksyon ang “gera sa droga,” kundi sentral na mekanismo ng paghahari niya: dahas at pananakot. Ang mga kaanak ng mga pinaslang, mga saksi, mamamahayag at taong-simbahan, hanggang sa komisyon ng gobyerno sa karapatang pantao — lahat, alam na mali ang nangyayari, pero walang makapalag.

Sa ilalim ng gobyernong may “gera kontra droga,” pangunahin ang espada kaysa sa krus, ang bala kaysa fake news. Hindi dahil “matagumpay” ang “pagkondisyon” sa mga mamamayan na ang mga adik at tulak ay “kaaway.” Masyadong pinupuri ng ganyang paliwanag si Duterte at idinadamay pa ang mga mamamayan sa pananagutan. Hindi dahil kumbinsido ang mga tao, kundi dahil tiyak ang dahas, mayroong takot, at ginagawang madali ang pag-atras sa pagiging kunwari’y kumbinsido.

Ang dominante ay relihiyon ng ritwal (pagsisimba, pagdarasal, penitensya) at pananampalataya, hindi ng mga pangaral — kahit simpleng malasakit sa kapwa — at kalagayan ng buhay at lipunan. Sa isang sipi na laging ginagamit sa pag-aaral ng ideolohiya, sabi ng teologong si Blaise Pascal, “Lumuhod ka, magdasal, at maniniwala ka” — at napako na diyan ang lahat, na parang nariyan na ang kaligtasan.

May mga alagad ng simbahan na nagsisikap iugnay ang mga aral ng Kristiyanismo sa mga nagaganap sa buhay ng mga maralita at ng bansa — habang nananatiling malapit sa mahihirap, saksi sa mga pagdurusa nila at katuwang sa paglaban nila. Ang mga pagsisikap niya, ni Fr. Ciriaco Santiago III, mas nakikita pang umaabot sa mga taong-simbahan mismo (sa mga talakayan), sa mga progresibong organisasyon (sa mga protesta), at sa mga kaanak ng mga pinaslang — hindi pa sa malawak na hanay ng mananampalataya.

Ang sakal at sulasok ng espasyo ng mahihirap ay ibang-iba sa mobilidad sa sasakyan at relatibong maluwag na espasyo ng mga nasa panggitnang uri (sa kasong ito, ni Fr. Santiago), at sa malalaking tanaw sa buong lungsod ng kamera. Sa huli, hindi nakikita ang una, at sa huli nakakahinga ang mga nakakakita sa una.

Ang masisikip na espasyong pinaglalagian ng mahihirap ay pauna sa malapit nang kitid ng kabaong at nitso. Sa pamamagitan ng dahas at takot, ipinatanggap sa kanila ang kanilang lugar sa lipunan. Sa ganitong kalakaran, hindi aberya ang pagkidnap at iligal na pagpiit na ginawa ng kapulisan sa mahihirap sa bandang dulo ng dokumentaryo. Nasa iisang lohika ito ng pagkitil sa puwang, at sa hininga, ng mahihirap: lugar-iskwater, kulungang totoo at peke, kabaong at nitso.

Ang tanging saya para sa isang batang mahirap ay ang hindi pinatay ng kapulisan ang kanyang nanay, ang nakulong lang ito kumpara sa napatay, at ang nakalaya ito sa kulungan — para makasama sa araw-araw, pati sa paghahanap ng mapagkakakitaan sa basura. Sa malaking tanaw, walang pagkakaiba; pero sa tanaw niyang nasa espasyong iyun, ga-mundo ang laki ng pagkakaiba.

Nagbibigay ng pag-asa ang paglaban. Sa mga protesta, ang maluwag na espasyo ng lansangan ay nagiging siksik sa mga karaniwang tao, katulad ng mga espasyo ng mga maralita. Sa mga talakayan, nag-iisang diwa at katawan ang mga kalahok. Sa mga ito, nailalabas ang galit na iginugupo ng takot at dahas sa tahimik na pag-iyak, pagbulong, pagluluksa. Dito, tinutukoy at sinisingil ang pwersang nasa likod ng mga aswang.

Maaalala sa titulo ang alamat ni Edward Lansdale, opisyal ng Central Intelligence Agency o CIA ng US, sangkot sa kampanyang kontra-insurhensya sa mga Huk, o Hukbong Mapagpalaya ng Bayan, pagkatapos ng gera. “Sa mga lugar kung saan aktibo ang mga ‘Huk,’ isang iskwad ng militar para sa psychological warfare ang magpapalaganap ng kwento na may aswang (bampira) na nasa kabundukan.”

“Pagkatapos, magkakasa ang iskwad para sa psywar ng tambang, tahimik na susunggaban at papatayin ang huling tao sa patrulya, bubutasan nang dalawa ang leeg, at tutuyuin ang dugo ng bangkay bago ito ibalik sa daanan. Pagkatapos nito, aalis sa lugar ang mga mapamahiing Huk.” Katulad ngayon, ginamit ang aswang para pigilan ang pinakamalaking kasalanan para sa mga naghahari: ang manlaban.

Ipinalabas ang “Aswang” nang online streaming sa panahong lumalawak ang kamulatan at galit sa rehimeng Duterte dahil sa kriminal na pananagutan sa pagharap sa pandemya at lantarang panunupil. Matagal nang naririnig ng marami ang mga kwento sa “gera kontra droga,” pero mas bukas na ang mata, isip at puso nila ngayon.

Salamat sa “Aswang” sa pagdadala sa atin sa lugar na ito.

15 Hulyo 2020


Mga imahe mula sa FB at Twitter accounts ng ‘Aswang’

The czars

By DEE AYROSO
(http://bulatlat.com)

The post The czars appeared first on Bulatlat.

Anomalya sa mondernisasyon ng transportasyon

Masaklap panoorin ang kaguluhan sa transport sa unang araw ng mas maluwag na general community quarantine (GCQ). Dahil sa limitadong pampublikong transportasyon, libu-libong komyuter ng Metro Manila na sabik na makabawi sa nawalang mga trabaho at sahod ang mistulang pinabayaan kung paano sila makakapunta sa trabaho.

Sinabi ni Department of Transportation (DOTr) Sec. Arthur Tugade na may “kongkretong mga plano” ang gobyerno para sa GCQ. Sinabi rin niya na hindi “sinasakripisyo ang mga mamamayan” ng gobyerno para lang muling buhayin ang ekonomiya, tulad ng naiisip ng marami.

Lumalabas na ang rekomendasyon ng Inter-Agency Task Force (IATF) na magtransisyon tungong GCQ ay mas batay sa kagustuhang muling magbukas ang mga negosyo kaysa tiyak na mga datos hinggil sa paglimita sa virus. Sinasabi na rin daw ng gobyernong Duterte na “wala na itong pondo” para sa ayudang sosyo-ekonomiko.

Muli, umasa ang gobyerno sa militar. Nagpakat ang militar at pulis ng mga trak at kotse para sagipin umano ang naistranded na mga pasahero. Sa proseso, nalabag nito ang mga patakaran sa social distancing at napamalas ang kawalan ng paghahanda ng gobyerno. Pagkatapos, tumungo ito sa dati nang paninisi sa mga biktima – sinisi ng Metro Manila Development Authority (MMDA) at Malakanyang ang mga komyuter sa kaguluhan. Pagkatapos pa nito, biglang bumaligtad ang DOTr sa datinitong anunsiyo sa pagsabing hindi naman talaga nito pinangakong tutugunan ang pangangailangan sa transportasyon ng publiko sa ilalim ng GCQ.

Para sa mayorya ng mahihirap na komyuter, mas masakit na makita ngayon kung paano sukdulang ipagbawal ng gobyernong Duterte ang mga jeepney sa mga kalsada at sinasabing ang gamot sa mga problema ay modernisasyon – kahit taliwas ito sa lahat ng pag-aaral o siyensiya.

Kung may napamalas man ang Covid-19, ito ang katotohanang nasa pinakamasahol na krisis ang sektor ng transportasyon ng Pilipinas – isang katotohanan na laging itinatanggi ng administrasyong Duterte bago pa ang pandemya. Kung magtatransisyon ang ekonomiya tungo sa tunay na mas magandang kalagayan, kailangang tugunan ng gobyerno batayang mga problema ng sektor ng transport. Sa kabilang banda, para maging mas episyente ang sistema ng mass transport, kailangang tunay na maging mas maganda ang ekonomiya.

Pero patuloy tayong tali sa lumang mga problema.

Pagtutulungan ng kapwa-manggagawa. Relief operations sa mga drayber na nawalan ng kabuhayan dahil sa pagbabawal ng gobyerno sa pamamasada ng mga jeepney. Kontribusyon

Kaguluhan sa ‘bagong normal’

May dalawang bahagi ang planong pagbabalik ng DOTr sa mga operasyon ng pampublikong transportasyon. Noong unang bahagi, pinayagan nito ang mga tren at ilang bus (na tinakdaan ng mga babaan na malapit sa mga estasyon ng MRT3), taksi, transport network vehicle services (TNVS) at point-to-point na mga bus na may limitasyon sa bilang ng pasahero. Pinayagan din ang mga traysikel, depende sa pagpayag ng lokal na mga gobyerno. Hinikayat din ang paggamit ng mga bisikleta.

Sa ikalawang bahagi, pinayagan ang pampublikong mga bus at “modernong” mga “jeepney” (PUV/PUJ) na may limitadong bilang ng pasahero sa ilang piling ruta. May 30 ruta mula sa 96 ruta para sa bus at 34 bagong ruta para sa “modernong mga jeepney”. Magbubukas pa raw ng bagong mga ruta ang DOTr para sa modernong mga jeepney sa susunod na mga araw. Samantala, pinagbabawalan ang tradisyunal na mga jeepney na bumiyahe sa mga ruta nito hangga’t hindi “roadworthy” o karapat-dapat daw sa kalsada. Ang tradisyunal na mga jeepney rin ay ang pinakamababa sa prayoridad at magagamit lang bilang pampuno sa mga rutang walang biyahe.

Pinayagan din ang mga utility vans (UV) express na mag-opereyt nang may limitadong mga pasahero, sa oras na mas maraming ruta para sa modernong PUV ang naidagdag. Pinagbabawalan pa rin ang mga bus na pumasok ng Metro Manila.

Naglabas na rin ang DOTr ng ilang “new normal” na guidelines, kabilang ang pagsuot ng face masks sa lahat ng panahon, walang pera (cashless) na bayaran para mapigilan ang pisikal na kontak, paggamit ng thermal scanners, paggamit ng alkohol at sanitizers, paggamit ng disinfection at pagtitiyak ng mga pasilidad sa disinfection, at contact tracing. Siyempre, ang gastos sa mga ito ay babalikatin ng pribadong mga operator at mga pasahero.

Maliban sa karagdagang abala na dala ng mga rekisitong ito sa dati nang di-maaasahang sistema ng mass transport, marami pang ibang guidelines na nakapagpalito. Halimbawa, nagbabawal din ang Philippine National Police (PNP) ng backrides sa mga motorsiklo kahit sa mga mag-asawa – kahit pa nilalabag ito ng mga pulis mismo. Tinangka pa ni Interior and Local Government Sec. Eduardo Ano na ikutan ang pagbawal na ito sa pamamagitan ng pagmungkahi sa paggamit daw ng mga sidecar. Pero bawal pala ito sa mayor na mga haywey ng Kamaynilaan.

Kahit pa may promosyon sa paggamit ng bisikleta, wala namang kaukulang polisiya ang gobyerno para sa pagtitiyak ng bike lanes at road-sharing (pagbabahagi ng kalsada) ng mga siklista para sa mas ligtas at episyenteng pagkomyut sa bisikleta. Noong nag-inisyatiba pa nga ang ilang grupo ng bikers na mag-marshall ng trapiko ng mga bisikleta sa “killer highway” na Commonwealth Avenue, pinagbulta pa sila ng MMDA dahil daw sa “traffic obstruction”. May ilang LGU pa ang muling bumuhay sa lumang mga ordinansa sa rehistrasyon ng bike kahit na di pa ito naglalaan ng kinakailangang suporta sa mga biker.

Pero pinaka-lantarang kaguluhan ay sa hinaharap ng tradisyunal na jeepneys – iyung mga hindi ppapasa sa mga istandard ng DOTr na “moderno” – na nakabitin sa ere. Pinagbawal ang mga jeepney noong lockdown at mapapagbawalan sa mga kalsada sa ngalan ng “new normal.”

Lumalabas na binibigyan ng pandemya ang DOTr na oportunidad na itulak ang “lumang normal” na pagkahumaling nito sa programang modernisasyon bago pa ang Covid-19. Umiikot ang programang modernisasyon sa: digitization (o pagtanggal ng pera) sa pagbayad at sistemang koleksiyon sa mga toll; rehistrasyon ng mga sasakyan; pagpaprangkisa; paglilisensiya; navigation at posistioning systems; ruta sa rasyunalisasyon; pagtatransporma sa EDSA; at pag-phaseout ng jeepney.

Nakabatay ang planong ito sa pagpapaluwag daw sa notoryus na trapiko at polusyon sa Metro Manila. Pero malinaw na negosyo ang isinasaalang-alang nito sa pagtutulak ng pagbili ng pribadong mga sasakyan, modernong PUVs at PUBs, at pagsasapribado ng imprastraktura ng transportasyon. Nakasentro ito sa pribadong transport, habang ang malinaw na problema ng mga mamamayan ay kawalan ng episyente at maaasahang pampublikong sistema ng mass transport.

Ngayong ang palagiang pagsikip ng mga kalsada ay pinalalala ng pisikal na pagdidistansiya, lumalabas na di pabor sa masa ng manggagawang komyuter ang solusyon ng gobyerno.

Salin mula sa wikang Ingles na artrikulong ‘Anomaly of Transport Modernization’ ni Rosario Guzman, research head ng Ibon Foundation