PinoyAbrod.net

Surely, Filipinos joyously received the Balangiga bells from its colonial master, the United States of America (US). Many opinions and reflections had been shared in public about the Balangiga bells. What is the significance of the return of the Balangiga bells? Have Filipinos be emancipated from US domination now that the Balangiga bells had been returned? Who will be benefited of the “tourist attraction” in Balangiga, Eastern Samar because of the Balangiga bells? Would the bells alleviate people from poverty, hardships and sufferings in one of the poorest provinces in the country?

In all of the excitement and thanksgiving, we must assert that Balangiga bells must ring for genuine independence of the Philippines in order to solemnify its return.

The Filipino-American war that started on February 4, 1899 in Manila led to a million Filipinos killed, including the massacre of men and boys ‘able to carry a gun’ in Balangiga, when the Americans colonized the Philippines. The bells were taken as ‘war booty.’ It was displayed in military installations of the US. How ironic, if not barbaric, for the conqueror to display the remnants of a most treacherous war act in these modern times!

Hard to only be thankful for the bells’ return—but we must also be reflective of its meaning: how we are still ruled over indirectly by our former colonizers. When the bells ring again, it must peal with our ever-burning hearts’ desire for true independence.

The American forces landed in the Philippines in May 1898. With them was General Emilio Aguinaldo who stayed in exile in Hongkong after the Treaty of Biak-na-Bato, which “ended” the Philippine revolution on the mind of Aguinaldo, but the Katipuneros left behind by Aguinaldo had carried out the revolution until the Philippine independence was proclaimed by a leader coming from foreign exile, Aguinaldo.

The June 12, 1898 declaration of Philippine Independence was not really an independence for the Filipinos. The Americans deceived Aguinaldo and other Katipuneros. While the Katipuneros were busy in preparing for the proclamation of the first Philippine Republic after the proclamation of the so-called Philippine independence, the American forces maneuvered and forced the remaining Spanish forces at Fort Santiago to surrender to them. That was called by historians the “mocked battle” of Manila Bay. It was happened a month after the proclamation of the Philippine Independence, August 13, 1898.

In addition to that treacherous act of the American forces in the Philippines, the United States had settled the Spanish-American War in 1898 with the signing of the Treaty of Parish on December 10, 1898 that sold to the Americans the Spanish colonies of Puerto Rico, Cuba, Guan and Philippines for 20 million US dollars. The Filipinos did not realize that dastardly and immoral maneuver of the Americans until 1902. The announcement of the United States that the Filipino-American War had ended came on July 4, 1902, though the revolutionaries in Mindanao sustained their resistance until 1916.

The Balangiga massacre was happened during the Filipino-American War. The heroism of the Balangiga revolutionaries in 1901 was covered by the cries and sufferings of the remnants of the massacre of more than ten thousand Filipinos and the burning of the whole town of Balangiga. They had able to punish around 100 colonial forces, but the retaliation made by the Americans was gruesome, shocking and horrible. The Balangiga bells were taken as war booty by the Americans—they are proof then and now of the fascist atrocities of the Americans.

Celebrating the return of the of the Balangiga bells is right and proper because the bells symbolize heroism and martyrdom of the Filipinos who fought for their independence.

The place of the joyful thanksgiving and jubilation must be celebrated in the context of the continuing struggle for genuine independence from all clutches of foreign domination not only from the United States, but also from China and other foreign superpowers that aim to pillage the country’s resources.

The people of Balangiga and the Filipino people shall be more blissful if the Philippines as sovereign nation will be given its right to enjoy complete freedom and embark on nation-building on the premise of national industrialization and agricultural development.

The post Balangiga bells must ring for genuine independence appeared first on Manila Today.

Ilang administrasyon na ang nagdaan na nangako ng taas-sahod at regularisasyon ng mga manggagawa, laluna ang kasalukuyang pamahalaan ni Pangulong Rodrigo Duterte. Matatandaan natin na sa pangangampanya ni Duterte ay nangako siya na matitigil na ang kontraktwalisasyon, ngunit ngayon ay hindi pa rin ito nakakamit ng uring manggagawa. Hanggang sa ngayon ay patuloy na ipinaglalaban ng mga manggagawang kontraktuwal ang regularisasyon.

Sa kasalukuyan, maraming mga produkto ang ibino-boycott ng publiko gaya ng Nutri Asia, Jollibee, at iba pa kasunod ng mga naging laban ngayong taon ng mga kontraktwal na manggagawa sa Metro Manila para sa regularisasyon, dahil nga sa patuloy na paninikil at pangyuyurak sa karapatan ng mga manggagawa.

Nagtayo ng kampuhan sa paanan ng Mendiola ang mga manggagawa ng SUMIFRU—ito ay isang plantasyon ng saging sa Compostella Valley. Ang mga produkto nila ay ini-export sa ibang bansa ilan nga rito ay ang China, Japan, at Middle East. Ang manggagawa ng SUMIFRU ay naglakbay patungong Maynila, kahit pa gaano kalayo at sa harap ng peligro ng militarisasyon sa organisadong protesta at paglisan ng Mindanao, dahil naniniwala silang maririnig ang kanilang panawagan kung dadalhin nila sa sentrong lungsod ang kanilang mga hinaing.

Ilan lang si Kuya Jepoy at Kuya Peng sa mga nakiisa sa kampuhan, sila ay mula sa unyon ng mga manggagawa ng SUMIFRU na kaanib ng NAFLU-KMU. Sila ay nagta-trabaho sa processing area ng plantasyon ng SUMIFRU. Sila ang nagbabalot at naghihiwa ng mga saging na pinapadala sa ibang ibang bansa.

Sabi nga ni Jepoy “bago iyan pina-pack ay nilalagyan muna yan ng mga kemikal” na nagiging sanhi ng kahinaan ng kalusugan ng mga manggagawa. Lubos ngang nakakabahala ang mga kemikal na ginagamit sa plantasyon. Dagdag pa niya ay ang mga ginagamit nila na PPE (Personal Protective Equipment) ay hindi sagot ng kumpanya, bagaman, ibinabawas ito sa kakaramput na sahod nila. Sa tatlong taon na pagta-trabaho ni Jepoy sa plantasyon ay nagtitiis na lamang siya dagil nga sa kakulangan ng opurtunidad.

“Mahirap po ang trabaho kasi mabigat po yung karton ng saging. ‘Pag nabuo yun, nasa 13-14 kilos, araw-araw yun,” ani Jepoy.

Dagdag na hirap sa kanilang pang-araw-araw na trabaho ay ang kakulangan ng ventilation sa plantasyon.

“May electric fan naman, pro mainit pa rin,” pag-alala niya.

Isa pa sa hinaing nila ay ang pagmamalabis sa kanilang break time. Imbis na isang oras ang kanilang break time ay binawasan pa ito at minamadali sila sa pagbalik sa trabaho, hindi sila nakakapagpahinga kahit saglit dahil sa may hinahabol sila na kota.

“Minsan pinupuntahan kami ng manager namin, pinapamadali kami,” ani Jepoy.

Kapag hindi naabot ang kota, masasakit na salita ang binabaot sa kanya ng kanilang manager

“Mahina ka. Bakit hindi mo nakamit ang kota? Bakit ano nangyari sayo? Bakit mahina ka,” kinagagalitan silang parang mga inutil o alipin.

Kadalasan ay papasok sila ng madaling araw at uuwi na ng gabi. Nang unang pasok ni Kuya Peng ay P335 ang naabutan niyang sahod. Pinaglaban ng unyon sa SUMIFRU ang dagdag sahod kaya lang ay P30 lang ang naging dagdag nito, na alam naman natin na kakaramput lang ang 30 pesos sa panahon ngayon na mataas na ang mga bilihin.

Ang kanilang sahod na P365 sa isang araw ay ipinagkakasya nila, kung minsan nga ay kailangan pa nilang mangutang dahil sa kakulangan ng kanilang sahod.

Si Jepoy ay nakapag-aral ng vocational. Sa hirap ng buhay at may binubuhay pa siyang mga kapatid kaya mas pinili niya na lamang magtrabaho sa plantasyon.

“Natanggal na kasi yung kuya ko. Matagal na nga doon yung kuya ko pero natanggal na pa rin siya, kaya nagba-biyahe na lang siya ng sasakyan ngayon. Bale ako, tinuloy ko yung sa nanay ko, kumbaga ako yung pumalit sa kan’ya. Halos lahat dito kami nagpapatuloy ng kanilang nasimulan,” kwento ni Jepoy.

Panawagan nila Jepoy at Peng ay sana sagutin na ang kanilang mga hinaing at huwag sana silang saktan dahil wala naman silang ginagawang masama.

“Mga manggagawa kami, hindi naman kami mga terorista. Wala naman kaming gagawin na masama, isisigaw lang namin yung panawagan namin. Wala naman kaming ginagawa na mali, nasa tama kami, kaya hindi kami matatakot na makipaglaban kasi nasa tama kami,” ani Jepoy.

Sigaw ng mga manggagawa ng SUMIFRU ay ang nakabubuhay na sahod at tamang benepisyo na para sa kanila at itigil na ang kontraktwalisasyon.

The post Patuloy na labanan ang kontraktwalisasyon sa paggawa appeared first on Manila Today.

Kamakailan lamang ay nagsimulang itayo ang kampuhan ng mga manggagawa ng Sumifru sa Mendiola sa Maynila upang itambol ang kanilang panawagan sa pagwawakas ng kontraktwalisasyon at pagbabasura ng Martial Law sa Mindanao.

Tinatayang 19 million kada araw ang kinikita ng Sumifru sa plantasyon nila sa Compostela Valley pa lamang sa pag-aangkat ng saging na tinanim sa lupain ng bansa ng mga manggagawang Pilipino. Ito ay isang kumpanyang multi-nasyunal na matatagpuan sa Southern Mindanano Region.

Ikinasa ng mga manggagawa ang kanilang welga para harapin sila ng management ng kumpanya sa kagustuhang mapataas ang hindi nakabubuhay na sahod na tinatanggap nila. Umaabot lamang ito ng P360 kada araw.

Patunay dito ang kwento ng isang 33 taong gulang na si Julietta Alcos na apat na taon nang nagtatrabaho sa Sumifru Corporation.

Ani Julietta, nagsimulang matigil ang kanilang pagtatrabaho noong Oktubre 1 dahil sa hindi makataong kundisyon nila sa loob ng pagawaan. Bukod dito ay nakararanas din sila ng karahasan mula sa mga militar. Kakuntsaba pa umano ang lokal na pamahalaan pati na rin ang mismong mayor ng kanilang lugar.

Trabaho ni Julietta ang pagpili ng saging kung ito ba ay reject o hindi.

Aniya “Mahirap ang sitwasyon kasi wala kaming trabaho ngayon, kapag pumapasok kami 365 pesos ang kada 8 oras namin. At kapag mag oovertime naman, dagdag ng 56 pesos. Hindi pa sigurado ‘yun kung makakapasok kaming lahat. Saka wala ring refund yung mga pamasahe namin.”

Sa libu-libong mga trabahador ng plantasyong ito ay halos lahat dito ay kontraktwal. Mayroon pang mga manggagawang deka-dekada nang nagtatrabaho sa kumpanya ngunit nanananitiling kontraktwal at walang mga  benepisyong nakukuha.

Ani Julietta, depende sa panahon ng saging ang kanilang pasok sa plantasyon.

May mgapagkakataon pang nadidisgrasya sila mismo sa loob ng pagawaan, ngunit walang kahit anong gamot o tulong pinansyal ang ibinibigay sa kanila.

Mula nang magsimula silang magwelga ay ni hindi man lamang humarap sa kanila ang management ng plantasyon ng Sumifru upang makipag negosasyon.

“Mahirap kasi nung nag-umpisa kami magwelga ay iniwan na namin ang pamilya doon kasi nagsama-sama na kaming mga trabahante.  Yung asawa ko naman ay trabahador din sa Sumifru, suporta lang din siya sa welga hanggang sa makamit namin ang pangarap na maregular at magkaroon ng mga benepisyo.” ani Julietta.

Gaano man katamis ang mga saging na kanilang sinisipat tuwing oras ng kanilang trabaho, kitang kita naman kung gaano kapait ang kanilang kondisyon sa loob ng plantasyon.

The post Matamis na saging, mapait na kalagayan appeared first on Manila Today.

Nitong ika-28 ng Nobyembre ay nagtayo ng kampuhan ang mga manggagawa ng SUMIFRU sa Mendiola. Sila ay galing pa sa Compostela Valley sa Mindanao. Nag-Lakbayan sila dito sa Maynila dahil ang tunay na kalagayan nilang manggagawa sa ilalim ng SUMIFRU ay hindi makatarungan.

Iginiiit ng mga manggagawa ang karampatang sahod at pagiging regular sa kanilang trabaho. Sila din ay nagkaisa sa panawagan na itigil na ang Martial Law sa Mindanao dahil wala itong maganda idinudulot sa kanila at ito’y nagpapaigting lamang ng pananamantala sa kanila dahil sa militarisasyon at diumano’y kawalan nila ng karapatang magwelga o magprotesta sa ilalim ng Martial Law doon.

Hinaing ng mga manggagawa, ang DOLE at lokal na pamahalaan doon sa Mindanao ay hindi pumapanig sa kanila, hindi pinapakinggan ang kanilang mga hinaing at pumapabor lamang sa malalaking kapitalistang kumpanya.

Sa napakaraming opisinang kanilang pinuntahan at pinaabutan ng kanilang hinaing laban sa kapitalistang ganid na SUMIFRU ay hindi man lang sila pinakinggan, ni hindi binigyang aksyon ang kanilang iginigiit kaya naglunsad sila ng welga, at ngayo’y tumungo sa Maynila para itambol ang panawagan.

Si Nanay Melody Gumanoy, 42 taong gulang, ay kasapi ng Unyon na Nagkahiusang Mamumuo sa Suyapa Farm (NAMASUFA). Siya ay nagtratrabaho sa ilalim ng korporasyong Sumifru. Isa siyang kilos rekorder. Nagre-rekord siya ng kilos ng mga manggagawa.

Ani Nanay Melody, kanilang hindi sapat ang mga ‘safety equipment gears’ ay pangprotekta sa kanilang mga manggagawa lalo pa’t may mga kemikal na ginagamit doon sa plantasyon.

“Kami ay nanalo na sa Omega na kemikal. Masama talaga sa puso at yung amoy ay hindi ka talaga makakahinga, kaya kami ay nagkaisa na mawala ang Omega. Napagtagumpayan namin pero pinalitan din ng iba, pero ganon pa din. Kemikal pa din,” kwento ni Nanay Melody.

Ang minimum na oras na pagtratrabaho nila ay 15 hours. Minsan, lalagpas pa rin iyon, depende sa aanihin nilang saging kapag hindi pa ito nauubos kaya lumalagpas sila sa oras.

Apat na araw sa isang linggo ang kanilang pagtratrabaho. Ang kanilang sweldo ay depende sa oras. Ang P365 na kanilang minimum na sweldo ay hindi pa sapat dahil siya ay may pamilya, lalo na’t tumaas ngayon ang mga bilihin dahil sa train law.

Siya din ay tagapili o taga-tingin ng produkto kung maganda ba o maayos ang kalidad. Siya din ang nagtatanggal ng reject na saging. Ang mga reject ay tinatapon, yung ibang reject ay dinadala dito sa Maynila at binebenta sa mga pamilihan. Pero ang mga good quality ay iniexport lahat sa iba’t ibang bansa, tulad sa mga bansa sa Middle East, Korea, Japan, New Zealand, atbp.

Mas lalo pang humirap ang kanilang kalagayan noong naglunsad si Duterte ng Martial Law sa Mindanao.

“Walang maganda naidudulot sa amin ang Martial Law doon sa Mindanao lalo pa sa mga manggagawa lalo na’t kami ay miyembro ng Kilusang Mayo Uno kami ay nire-red tag na supporter ng NPA,” ani ni Nanay Melody.

Siya at ang kanyang mga kasama ay nakaranas na ng pananakot at harassment sa kanilang unyon lalo na sa mga upisyal nito. Binabahay-bahay sila at hinahanap kung nasaan sila kaya bihira lamang sila na lumagi sa kanilang mga tahanan. Nakaranas din mismo si Nanay Melody ng paninitiktik noong siya ay pauwi na sa kanilang bahay noong Agosto 30.

“Inabangan ako ng dalawang lalaki na nakasakay ng motorsiklo doon sa daanan malapit sa aming bahay. Nakita ko na may nakatingin sa akin na mula ulo hanggang paa talaga! Lumagpas ako ng konti narinig ko na sinabi ng isang lalaki na ‘siya na yun!’ kaya tumakbo ako sa bahay ng kapitbahay namin,” kwento ni Nanay Melody.

Dahil sa kalagayan ng mga manggagawa sa SUMIFRU, hindi nila maiwasang gamitin ang isang kakatwang linya: mabuti pa ang saging may puso, ang SUMIFRU wala!

Panawagan ni Nanay Melody ay tapusin na ang Martial Law sa Mindanao at iyong papatinding militarisasyon doon. Nais din nilang makamit ang karampatang sahod at pagiging regular sa kanilang trabaho at itigil na ang pananamantala sa loob ng pabrika.

“Dapat tayo ay magkaisa, magtulungan para malaman natin ang kalagayan na nararanasan ng mga manggagawa. Para malaman din natin kung anu-ano ang mga nangyayari sa kanila doon sa Mindanao lalo na may Martial Law. ‘Wag matakot na lumaban sa kung ano ang tama. Lumaban hanggang sa tagumpay!” mensahe ni Nanay Melody.

The post Mabuti pa ang saging may puso appeared first on Manila Today.