As the House of Representatives Committee on Justice hears the proposed bills for the reimposition of capital punishment or the death penalty for drug-related offenses and other heinous crimes, human rights watchdog Karapatan asserted that any measure seeking to revive death penalty, if passed into law, “would only be a legislative fiat for this murderous regime’s rabid kill, kill, kill policy against the poor and human rights defenders.”
Military’s plan to regulate social media tantamount to censorship, rights groups say
“They have repeatedly weaponized social media to proliferate blatant and dangerous fabrications against activists and critics through red-tagging, or when local officials post violent ‘shoot-to-kill’ threats against the public — violent threats hewn directly from the president’s own violent and terroristic threats.”
By ANNE MARXZE D. UMIL
Bulatlat.com
MANILA – Human rights alliance Karapatan said that the military’s proposal to regulate social media is tantamount to Marcosian censorship.
Armed Forces of the Philippines (AFP) Chief Lt. Gen. Gilbert Gapay said he would propose provisions in the implementing rules and regulations of the Anti Terror Law that will regulate the use of social media.
The National Union of Peoples’ Lawyers (NUPL) said Gapay’s proposal is against the basic constitutional and international law principles, “let alone common sense.”
NUPL President Edre Olalia said that regulating social media is “an open assault on free expression that is key to democracy, good governance and public participation.”
Olalia laughed at Gapay’s claim that terrorists are using social media for recruitment. “Such fishing expeditions are actually on the lookout for legitimate dissent, criticism and alternative views and opinions that those in power do not like, approve or agree with,” Olalia said.
“In short, it is an iron mask that covers all our senses to suffocation including our basic common sense,” he said.
No moral authority
Karapatan Secretary General Cristina Palabay said that government, the military and police have moral authority to regulate the use of social media under the guise of counterterrorism.
“They have repeatedly weaponized social media to proliferate blatant and dangerous fabrications against activists and critics through red-tagging, or when local officials post violent ‘shoot-to-kill’ threats against the public — violent threats hewn directly from the president’s own violent and terroristic threats,” Palabay said, referring to Quezon City’s head of Task Force Disiplina, Rannie Ludovica’s recent social media post.
Ludovica has given a shoot-to-kill order for violators of quarantine measures in the city.
Palabay added that it is the social media platforms of the AFP and the Philippine National Police which should be regulated for “spreading malicious lies and violent, terroristic threats against the public without letup and with rampant impunity.”
The post Military’s plan to regulate social media tantamount to censorship, rights groups say appeared first on Bulatlat.
Will a jeepney phase-out lead to decarbonization in the Philippines?
During his 2013 visit to the Philippines, Hollywood superstar Vin Diesel said, “I love riding the jeepney. Those are the coolest buses I’ve ever seen.”
Never mind the mistake about jeepneys being buses, Diesel was right. Jeepneys are cool: the shiny, stainless hoods, the chassis often painted with wildly creative or utterly banal images, the deafening sound systems that can either give you a headache very early on the commute to work or a great morning as the music hits your senses like a shot of good, strong coffee.
There is no debating that the Public Utility Jeep or Jeepney is truly a symbol of Filipino ingenuity. It is an icon of Filipino resilience and creativity.
Aktor na si Vin Diesel, sa isang jeepney sa Maynila, noong 2013. Mula sa kanyang Facebook page.
Jeepney history
After World War II, instead of rebuilding and widely using the more efficient trains to become the backbone of the country’s mass transport system, building highways and more roads were prioritized.
Luckily, loads of Willy Jeeps left behind by American GIs after the war were converted, recycled, and reinvented into jeepneys. The jeepney we now know can accommodate 12 to up to 22 passengers, and its engine is tough, capable of lasting up to two decades. The stainless body or chassis of jeepeneys were locally made, previously by Sarao and San Francisco, now also by several other homegrown talents. Jeepneys are also cheap to maintain. Unlike cars that rely on casas or high-end repair shops, side street mechanics can be relied upon to a jeepney’s engine trouble. Jeepneys also provide the cheapest means of public transport and they’re the most accessible for ordinary Filipinos, especially in the urban centers.
Passenger jeepney, post-World War II. Photo from https://www.pinterest.es/pin/344947652682788809/
In the absence of national industrialization program that could have paved the way for cheap, locally built transportation vehicles, people have grown to depend on the ever reliable king of the road.
According to PSA Philippine Yearbook 2013, there were 1.8 million registered jeepneys. Jeepney driver associations alone employ thousands of drivers, and the segment they represent in the public transport industry also directly have an impact on the livelihood of thousands upon thousands more — barkers and starters, operators, side street mechanics, vendors and karinderya (small restaurants) owner and other informal workers.
In the last four years, however, jeepney drivers and operators have been threatened with loss of livelihood as the Duterte government pushes its so-called modernization scheme. Jeepneys are being blamed for the country’s greenhouse gas (GHG) emissions and the heavy traffic in the metro. Through the PUV Modernization Program, the government plans to phase out all “traditional jeepneys,” in place of all-imported, new and expensive “modern jeepneys.”
In a press statement by the Department of Transportation (DOTr), the department’s chief Arthur Tugade was quoted as saying “You (the drivers) can work, but do not kill the environment. Work, but take care not to destroy the next generation’s future.”
But are jeepneys really to blame for the country’s climate change problems?
Data from the Department of Energy (DOE) say otherwise, showing power generation accounts for 52% of energy-related GHG emission in the country, while transportation accounted for only 28% in 2018.
Dirty emissions
Though our country contributes less than 1% to global GHG emissions, already, it has committed to cut it further by 70% by 2030. But how serious is the government in these efforts?
In terms of emission, coal is the most carbon-intensive fuel – a very dirty source of energy. Burning coal generates by-products such as carbon dioxide, methane, particulates and oxides of nitrogen, oxides of sulfur, mercury, and a wide range of carcinogenic chemicals and heavy metals.
Aside from these, other by-products from coal combustion such as wastewater, ash, and leachate also discharges into the environment significant stressors such as selenium, mercury and arsenic to name a few.
In Calaca, Batangas, a coal-fired power plant (CFPP) was observed by fisherfolk to have caused a decline in fish catch due to the warming of water. Doctors also determined that widespread skin diseases and upper respiratory tract infection ailments plague residents living near the CFPP.
With the chemical and heavy metals released to the air and water by coal plants, it definitely is harmful to both the environment and the people’s health.
Unfortunately, coal has dominated the country’s power generation sector since the implementation of deregulation and privatization in the 80s.
Today, almost half of the country’s generated power comes from coal-fired power plants. As per the List of Power Plants by the DOE, there are 43 CFPPs in the country, as of 2018.
Duterte also extols coals dominance for the next 30 years. He said he was ready to open the country’s border for increased trading for big time coal as per an article in Bilyonaryo (an online publication) last July 15, 2020.
This declaration not only contradicts his earlier commitment; it is also a 180-degree turnaround to his SONA 2019 declaration to “fast-track renewable energy resources to reduce the country’s dependence on traditional energy sources such as coal.”
So who’s really to blame for the climate change in the Philippines? Largely, it’s the coal-fired plants. Jeepneys are singled out as a ruse to cover for the real intent of the phase-out: not to alleviate environmental woes, but to push forward the self-serving business agenda of big and well-connected industry players.
Unjust, illogical
In a media briefing of Citizens’ Urgent Response to End Covid-19 (CURE Covid) — a network of individuals and organizations dedicated to the socio-economic needs of Filipinos during the COVID-19 Pandemic – an expert in public transport and leaders of transports groups discussed the problems facing the sector.
“We can say that the government is taking advantage of the pandemic to force the implementation of the PUV Modernization Program at a time when our hands are tied due to the pandemic,” said Sandy Hachasco of Malayang Alyansa ng Bus Employees and Laborers (Manibela).
The transport leaders describe the Duterte administration as “heartless and indifferent” to the plight of drivers and small operators who were already suffering due to the three-month lockdown by arbitrarily forcing the jeepney phase-out .
In a Memorandum Circular 2020-017, jeepneys were the least in the priority of vehicles to operate. “Tourist bus and vans were prioritized before jeepneys. The LTFRB refuses to allow us to get back on the streets despite having our franchises that specify our routes, our franchises that we paid for and which went through process of approval,” Steve Ranjo of Pagkakaisa ng mga Samahan ng Tsuper at Operator Nationwide (Piston) said.
The think-tank Ibon Foundation said that jeepney drivers have lost an estimated P78,000 worth of possible earnings during the three-month lockdown.
The Covid-19 restrictions imposed on labor arrangements reveal that most workers do not have the option to do Work-From-Home. Majority don’t own a car or motorcycle. Riding a bike to work is only advisable for short distance travels. Aside from the heat and the bumpy roads, most streets do not have bike lanes. Train routes and train cars are limited. As a means for daily commute for ordinary workers, taxis are impractical as they are expensive. Also, many routes are serviced by jeepneys alone.
In an Inquirer article, Ibon said that traditional jeepneys are safer against Covid-19 compared to its air-conditioned counterparts. Also, recent studies in China have shown that droplet transmissions are more likely to occur in enclose spaces and its circulation aided by air-conditioning. Regular ventilation, such as those found in jeepneys, reduces the risk of infection.
As early as March, jeepney drivers and operators have proactively undertaken innovations to ensures that physical distancing can still be observed inside jeepneys, among them the installation of plastic barriers and seat designations.
At a time when physical distancing requires more utility vehicles in the streets be available to passengers for the implementation of this health protocol to be successful, the government illogically bans jeepneys from the roads.
Metro Manila is now witness to drivers begging in the streets as the government continues to implement the jeepney ban. The Piston 6– jeepney drivers arrested for protesting against the phase-out while observing health protocols — were detained for over a week for supposedly violating public health measures – a charge Piston denied. The arrest caused public outrage generated sympathy for the jeepney drivers.
Not at drivers’, small operators’ expense
“We want to clarify that we aren’t against modernization per se. In fact, we told the government to go ahead with the modernization that is applicable at the moment, and won’t destroy the livelihood of small operators,” said George San Mateo of Piston.
Are the jeepney drivers and operators’ resistance to the PUV modernization program unfounded?
Modern jeepneys are too expensive. A single Euro 4, compliant “modern jeepney” cost between P1 million to P2 million. Even with the loan coming from Land Bank of the Philippines, the cost is way beyond the financial capacity of operators and drivers.
Single unit jeepney drivers/owners are asked to form cooperatives so they won’t lose their franchise. But in forming cooperatives, they are obliged to produce P800 per day, or P20,000 per month or more in the next seven years to amortize their bank loans. Jeepney drivers normally earn only P300-P600 daily.
Pre-pandemic scene inside a passenger jeepney. R. Jordan P. Santos
Also, only big businesses can get new franchises as franchise owners should have a minimum of 40 units.
Participatory and empowering
As in the case of all government modernization schemes, the so-called public transport improvement program of the government will affect workers such as those from the energy industries and transportation.
What then are the alternatives to just phasing out jeepneys and rendering thousands of drivers jobless, with many having zero means of livelihood options?
A transition towards a green economy involving drivers and small operators should first and foremost prioritize the welfare of the people mostly affected by the shift. Social dialogue is essential. Social welfare programs that comprehensively support workers who will be among the hardest hit by the modernization supposedly for the purpose of greening the economy must be undertaken by the government.
A fair transition is a Just Transition. It is a holistic approach that combines social justice and climate solution.
Just Transition is specifically for workers and as defined by the International Labour Organization (ILO), “it means that the burden of change that benefits everyone will not be placed disproportionately on a few. A just transition for all implies that responses to climate change and environmental sustainability should maximize opportunities for decent work creation and ensure social justice, rights and social protection for all leaving no one behind.”
Though the PUV modernization is said to be unjust, the Philippine Government is actually not new to Just Transition as a concept and policy framework. A few years back, the Philippines was selected by the ILO for the pilot application of Just Transition together with Ghana and Uruguay. Though this is the case, the application of a humane transition remains to be seen.
Dr. Luna of the UP National Center for Transport Studies said the PUV modernization should not be arbitrary. He likened a just modernization program to a regular Filipino family improving their home. He said, “As ordinary Filipinos have limited budgets, home renovations are done step-by-step to ensure that all important needs are given priority. Starting with the tiles, then the fixtures, the paint and so forth,” he explained.
He suggested that traditional jeepneys should not be banned from servicing the public, but improvement should be done to enhance the quality of service.
He insisted that that the move from traditional to modern jeepneys should be voluntary, and should be financially supported by the government.
The think tank IBON agrees. “Aside from providing emergency aid to drivers and operators who suffered a loss of income for three months, government should also support drivers and operators in upgrading or replacing their units to meet safety, health and environmental standards,” it stated in a press release.
PW File Photo
Just transition
For decades, drivers and operators have been laboring to provide the Filipino people the cheapest and most accessible mass transport. They are the lifeblood of the nation linking communities to major thoroughfares, linking individuals to the rest of society.
Jeepney drivers and operators are very vulnerable to the destruction caused by global warming. From the destruction of their food supplies, calamities that destroyed their houses and flooded the streets and their communities. They know and experience the harmful effects of a warming climate. Together with the rest of us, they see the need to protect and care for the environment.
But the transition should not cause the sacrifice of their means of livelihood where they and their families have depended on for decades. It is only just for the government to reward their decades of service to the Filipino people with a sustainable, green and pro-poor solution.
Only a transition that upholds the welfare and the dignity of workers, including jeepney drivers and small operators can succeed in forging a just and sustainable low-carbon future in the transport sector of the country.
IN PHOTOS: Workers adjust to first day of re-imposed MECQ
Those who have work went to work. Like before, many were forced to bike or walk to work and going home. Informal workers such as vendors and porters, try to eke out a living under the lockdown. Drivers are back on the streets to ask passersby for help, as they […]
The post IN PHOTOS: Workers adjust to first day of re-imposed MECQ appeared first on Manila Today.
Infected 2
– “Duterte will take care of it. He’ll spit on the veerus.”
– “Dang those press cons!”
By DEE AYROSO
The post Infected 2 appeared first on Bulatlat.
Bagong normal sa pampasyalang aspeto
Silipin ang ilang eksena sa loob ng isang sikat na pasyalan o mall sa bayan ng San Jose Del Monte sa Bulacan. Walang ingay ng bata at mga bungangang nakikipagtalastasan. Wala nang masasayang mga batang tumatakbo dahil bawal silang lumabas sa panahon ngayon. Kailan kaya muling masisilayan ng mga bata ang dati nilang kasiyahan kapag […]
The post Bagong normal sa pampasyalang aspeto appeared first on Manila Today.
Sipat sa apat na taon ng rehimeng Duterte
Espesyal na isyu ng Pinoy Weekly kaalinsabay ng ikalimang SONA ni Pangulong Duterte. Cover art ni Kit Gonzales
Sa ikalimang State of the Nation Address ni Pangulong Duterte, silipin natin ang tunay na kalagayan ng mga mamamayan sa ilalim ng kanyang apat na taong panunungkulan. Ito ang nakasulat na bersiyon ng special report ng AlterMidya. Mapapanood ang video ng special report sa kanilang FB page: facebook.com/altermidya
Tugon ni Duterte sa pandemya
Sa pagtutulak ng kontra-mamamayan na mga patakaran at kawalan ng tulong ng pamahalaan, mapapaisip ka: Sino nga ba ang nagkakalat ng epidemya? Ulat ng PinoyMedia Center / Sinulat ni Joseph Dy Tioco
Sa isang krisis pangkalusugan, malinaw ang responsabilidad ng gobyerno: pigilan ang pagkalat ng virus at tulungan ang mga mamamamayan sa kanilang kabuhayan. Pero taliwas ito sa aktuwal na nangyayari.
Kaya naman pagsampa ng Marso lumobo sa 633 ang hinihinalang may kaso ng Covid-19. At kahit ipinatupad na ang iba’t ibang antas ng community quarantine sa mula kalagitnaan ng Marso, tuluy-tuloy ang pagdami ng bilang ng positibo at namamatay sa naturang sakit kumpara sa recovery rate o ang mga gumagaling. Habang isinusulat ang artikulong ito, umabot na sa 68,898 kumpirmadong kaso (halos 2000 average na kada araw), 23,072 na mga gumaling (recovery) habang 1,835 naman ang namatay. Pumapangalawa na ang Pilipinas sa may pinakamataas na kaso at una sa pinakamaraming namamatay sa ng Covid-19 sa rehiyon ng Southeast Asia.
Napakakontrobersiyal ang naging tugon ng gobyerno sa pandemyang Covid-19. Kinatampukan ito ng mga opisyal na ahensiya laban sa pandemya na puro galing militar, ng mala-martial law na lockdown, ng pagkopo ng kapangyarihan sa anyo ng emergency powers, ng hindi malinaw na paggasta ng bilyun bilyong pondo mula sa kabang-yaman at trilyun-trilyong utang sa dayuhang mga institusyon.
Kinatampukan din ito ng pinakamataas na tantos ng kawalan ng trabaho sa kasaysayan, matinding kagutuman at marami pang iba pa na maaaring magsuma sa pasismo at kapabayaan ng administrasyong Duterte sa tugon nito sa kasalukuyang krisis pangkalusugan.
Lalong isinadlak sa hirap
Sa ilalim ng pandemyang Covid-19, pinakaapektado ang batayang mga sektor ng lipunan.
Lalong pinahandusay ng naturang krisis pangkalusugan ang kanilang buhay. Unang sultada pa lang nang ipatupad ang enhanced community quarantine noong kalahati ng Marso, 2.7 milyong manggagawa na ang nawalan ng trabaho. Matapos ang apat na buwan ng pinakamahabang lockdown sa Asya, pumalo ng 7.3 milyon ang nawalan trabaho habang 6.4 milyon naman ang underemployed o kulang ang trabaho, ayon sa datos ng Philippine Statistics Authority.
Isa si Gari Victorino, manggagawa sa Manila Bay Thread Corp. sa Marikina, na nawalan ng trabaho dahil sa lockdown. Umasa siyang matutulungan siya ng gobyerno sa pamamagitan ng Social Amelioration Program (SAP). Pero aniya’y wala siyang natanggap. “Kagaya sa sitwasyon ko, na wala naman po akong natanggap, naku e, talagang maiisip po natin na parang tuluyan na tayong isinadlak sa kahirapan ng ating gobyerno,” aniya.
Naging problemado ang SAP bilang ayuda ng gobyerno sa 18 milyong Pilipino – mula sa kuwalipikasyon bilang benepisyaryo hanggang sa aktuwal na pamamahagi nito. Tulad ni Victorino, marami ang nagreklamong hindi naisama sa listahan ng mga benepisyaryo kahit pa sila’y nararapat.
Wala rin umano natanggap na ayuda ang magsasakang tulad ni Redo Peña, taga-San Jose Del Monte sa Bulacan at opisyal ng Alyansa ng Magbubukid sa Bulacan. Dahil aniya walang dumadating na tulong sa gobyerno, nagsagawa sila ng relief operations, katuwang ang Anakpawis Party-list, noong Abril 19. Pero habang patungo sa lugar na bibigyan ng relief packs, hinarang sa checkpoint sina Peña at 6 pang kasama nitong relief volunteers.
Bagaman may kaukulang dokumento para maglunsad ng relief drive ang kanilang grupo, dinala pa rin sila presinto dahil umano sa pagdadala ng Pinoy Weekly at iba pang babasahin na ayon sa mga pulis ay “seditious” na mga materyales. “Nanghihingi ng tulong ang mga magsasaka, ni walang maibigay ang gobyerno…nagugutom na nga. Ano ba ang masama kung magbigay kami ng ‘relief’?” Ikinulong sina Peña hanggang apat na araw bago napalaya matapos magpiyansa.
Malaking usapin din ang kabagalan ng pamamahagi nito na nagsimula lang matapos ang kalahating buwan na walang kabuhayan at pinagkakakitaan ang milyun-milyong Pilipino. Inabot ng halos dalawang buwan bago matapos ang unang tranche pa lang ng ayuda. Nang ipatupad ang general community quarantine (GCQ), itinigil na ang pamamahagi ng ayuda ayon sa desisyon ng Inter-Agency Task Force for the Management of Emerging Infectious Diseases sa kabila ng may pondo pa para sa ikalawang tranche nito.
Hindi rin ito nakaligtas sa anomalya tulad ng korupsiyon at sistemang padrino sa mga barangay na naatasan sa pamamahagi nito.
Pagpapabaya sa frontliners
Maging ang mga medical frontliners ay nakaramdam din ng kapabayaan at kawalan ng pagpapahalaga sa kanila ng gobyeno na sana’y pangunahing katuwang nila sa pagharap sa pandemya. “Patuloy na bulnerable, patuloy na kulang sa proteksiyon, patuloy na malalaking gaps sa healthcare system natin, na siyang naglalagay sa panganib sa mga health personnel natin,” ani Dr. Gene Nisperos, doktor na eksperto sa public health at presidente ng All-UP Academic Employees Union sa University of the Philippines-Manila.
Sa tala ng Department of Health noong Hunyo, umabot na sa 2,703 healthcare personnel ang nagpositibo sa Covid-19. Hindi rin bababa sa 30 doktor at nars ang namatay sa naturang sakit nahawa habang nasa linya ng serbisyo. Malaking salik dito ang kakulangan ng gobyerno sa pagbibigay ng personal protective equipment (PPE) para sa mga medical frontliner.
Pinuna din ni Nisperos ang malawakang testing, pag-isolate, contact tracing at treatment na aniya’y wala pa rin hanggang sa ngayon. Matatandaang bago pa man ipatudad ang lockdown noong Marso, ipinanawagan na ng mga eksperto sa medisina kasama si Nisperos ang malawakang testing sa mamamayan bilang bahagi ng solusyong medikal imbes ang anila’y solusyong militar sa pagsugpo sa Covid-19.
“Nakatulong ba ang mala-martial law na pag-iimplement ng solusyon sa Covid-19? Hindi. Sinisingil ko ang pamahalaan na ipatupad ang nararapat at tamang response sa Covid-19,” ani Nisperos.
Pangamba sa pasukan
Ikinababahala naman ng mga magulang ang panukala ng Department of Education sa pasukan ng mga bata sa darating na Agosto 24. Ayon sa ilang magulang na nakapanayam para sa ulat na ito, pinapangambahan nila kapwa ang pagpapapasok sa eskuwelahan ng mga bata o sa paraang modular.
Kamakailan, inihayag ni DepEd Sec. Leonor Briones na tuloy ang pagbubukas-eskuwela. “Sa gitna ng krisis sa coronavirus, nanatili ang ating panawagan: ang edukasyon ay dapat magpatuloy kesyo face-to-face o birtuwal, papasok man o hindi sa paaralan,” sabi ni Briones.
Batid ni Agapito Paa, ama mula sa Quezon City, na hindi pa ligtas para sa mga bata na pumasok sa paaralan. Ayon naman kay Maricel Olarte, hindi ubra ang paraang modular para sa kanila dahil mahirap umano pagsabay-sabayin ang pag-asikaso sa apat niyang anak.
Kapwa sinabi ni Paa at Olarte na wala silang pambili ng gadget para sa online na klase ng kanilang mga anak. Kung mayroon man silang gagamiting gadget, anila’y wala naman silang wifi o anumang koneksiyon sa internet.
Hindi prayoridad ang kapakanan
Tapos na ang lockdown sa lungsod kung saan matatagpuan ang pabrikang pinagtatrabahuhan ni Victorino. Pero hindi pa rin siya pinababalik sa trabaho ng kumpanya.
Mabigat na isipin para sa kanya na halos 5 buwan na siyang walang pinagkakakitaan ay wala pa rin siyang natatanggap na ayuda mula sa gobyerno. “Parang hindi na mahalaga na iprayoridad nila (gobyerno) ang kapakanan ng mga mamamayan,” sabi pa niya.
Pinuna din ni Victorino ang paglobo ng utang ng administrasyong Duterte sa dayuhang mga institusyon sa loob lang ng ilang buwan ng pandemya. Batid ni Victorino na kasama siyang bubuno sa tinatayang mahigit P10-Trilyong na utang.
“Kung nangutang sila, hindi naman tayo nakinabang, sabihin natin nakinabang iilan lang, hindi halos lahat, e tapos pala kadamay tayo sa pagbabayad niyan, anong mangyayari sa atin niyan,” pagtatapos ni Victorino.
Soberanya, paano na?
Hindi pambansang kapakanan kundi kung paano mapapalakas ang hawak sa poder ang nagtutulak sa ugnayang panlabas ng rehimeng Duterte, ayon sa mga eksperto. Ulat ng AlterMidya
Pagpapapasok ng Chinese workers sa bansa. Pagbubukas ng Pogo. Paglobo ng utang mula sa China. Tanong tuloy ng marami, probinsiya na nga ba ng China ang Pilipinas?
At nito lang, sa ikaapat na anibersaryo ng pagkapanalo ng Pilipinas sa Permanent Court of Arbitration hinggil sa isyu ng West Philippine Sea, walang pagpapanggap na naglabas ng pahayag ang China: wala kaming pakialam. Naalala n’yo pa ba ang campaign promise ni Duterte : magtataguyod daw siya ng isang independent foreign policy. At magjejetski sa West Philippine Sea.
Ano na ang nangyari sa pangakong ito?
“Walang prinsipyong gumagabay kay Duterte sa kanyang foreign policy. Puro lang opportunistic, praktikal,” paliwanag ni Tony Lavina, abogadong pangkarapatang pantao na nag-aaral din sa mga polisiyang panlabas ng gobyerno.
“Nakiktia niya na makakatulong sa kanya ang China na manatili sa poder, kaya sa tingin ko, pinagpalit niya ang ating soberanya para sa suporta na ‘yon,” sabi pa niya.
Ayon sa foreign policy experts, hindi lang sa China tila nakatali ang bansa. Nariyan pa rin ang US, na numero uno pa ring pagpapangibabaw sa politics at ekonomiya ng bansa. Kamakailan lang, binawi ng administrasyong Duterte ang pahayag nitong wakasan ang Visiting Forces Agreement (VFA) sa US.
“Ngayon ang US ay number one na foreign investor sa Pilipinas. Hindi lang yan, alam din nating mayroon pang mga kasunduan na nananatili nila ang military influence at presence sa Pilipinas sa buong rehiyon ng Asya,” sabi ni Liza Maza, pangalawang tagapangulo ng International League of Peoples’ Struggle (ILPS), dating mambabatas sa Pilipinas at dating lead convenor ng National Anti- Poverty Commission (NAPC).
Ayon pa sa mga eksperto, nasa likod ng kontrobersiyal na mga batas gaya ng Anti- Terrorism Law at panukalang pagrepaso sa Saligang Batas ay ang US. Matagal na nilang hangad ito sa Pilipinas. Sa kongkreto, ilang taon nang itinutulak ng Philippine- American Chamber of Commerce ang pagtanggal sa mga probisyon sa Saligang Batas na nagpipigil sa 100 porsiyentong pag-aari ng dayuhang mga negosyante sa mga negosyo at lupain sa Pilipinas.
Lumalabas, anila, na hindi lang basta balewala sa Duterte administration ang soberanya ng bansa, kundi para pa itong namamangka sa dalawang ilog – sa pagitan ng China at US.
“Amerika man o China, ang approach (ni Pangulong Duterte sa ugnayang panlabas) ay instrumentalist. Ibig sabihin, papaano ito makakatulong (sa kanya) para manatili sa poder,” paliwanag pa ni Lavina.
Mindanao: Nasa Martial Law pa ba?
Nanatili ang mga atake ng militar sa mga komunidad at indibidwal sa isla – sa ngalan ng giyera kontra insurhensiya. Ulat ng Kilab Multimedia
Kahit sa naturingang hometown ng Pangulo, sa Mindanao, papatindi ang sitwasyong karapatang pantao sa nagdaang apat na taon.
Halos 3,000 pamilya ang nananatili pa rin ngyaon sa 18 temporary shelters. Tatlong beses pa lang silang pinayagang makabisita sa tinaguriang “ground zero.” Dapat, wala na raw na Martial Law sa Mindanao. Pero sa mga grupong pangkarapatang pantao, wala raw nagbago. Patuloy pa rin ang panggigipit hindi lang sa mga Moro at Lumad kundi sa ordinaryong mga sibilyan at kritiko.
Ang laging dinadahilan: ang kampanyang kontra-insurhensiya laban daw sa “armed groups” sa Mindanao.
Sa tala ng Karapatan- Southern Mindanao, uma-bot na sa 96 na kaso ng pampulitikang pamamaslang ang naitala sa rehiyon. Umabot sa 74 rito ay mga magsasaka ang nabiktima, at 15 ay mga Lumad. Kasmaa na rito ang kaso ng pagpaslang sa kilalang lider-Lumad na si Datu Kaylo Bontulan ng Salugpungan Ta Tanu Igkanugon.
May mga kaso rin ng pagdukot, gaya ng human rights worker na si Hanimay Suazo, na hindi pa: rin natatagpuan hanggang ngayon.
Tuluy-tuloy din ang pag-atake sa mga eskuwelahan ng Lumad. Kamakailan, pinag-utos ng Department of Education na ipasara ang 55 kampus ng Salugpungan dahil sa mga paglabag daw nito sa mga regulasyon ng DepEd.
Ito’y kahit paulit-ulit nang nagsumite ng mga dokumento ang mga eskuwelahang ito para patunayang umaayon sila sa mga rekisito ng DepEd.
Dahil sa mga operasyong militar, napilitang manatili sa kompound ng United Church of Christ in the Philippines (UCCP)-Haran sa Davao City ang ilang Lumad para sa kanilang kaligtasan. Pero, kahit nasa kompound na sila ng simbahan, makailang supok pa rin silang pinasok at puwersahang pinapauwi ng paramilitary group na Alamara ng Armed Forces of the Philippines (AFP) at Philippine National Police (PNP).
Hindi pa kasama rito ang human rights violations sa ibang rehiyon ng Mindanao.
Isa na rito ang pagpatay kay barangay captain Jony Seromines sa isang buy-bust operation daw, matapos maparatangang protektor daw ng droga. Kilalang human rights advocate si Seromines sa rehiyon ng Socksargen.
Nandiyan din ang pag-aresto sa human rights worker na si Jennifer Aguhob sa Western Mindanao, gagawang mga kasong isinampa sa mga Lumad at human rights lawyers, at pag-atake sa mga komunidad ng Lumad sa rehiyon ng Caraga.
Lantaran din ang red-tagging at online harassment sa mga lider at progresibong omga organisasyon saanmang panig ng Mindanao. Maging miyembro ng midya na kasapi ng National Union of Journalists of the Philippines (NUJP) at taong simbahan ay kasama sa mga pinaratangang alyado o kasapi umano ng rebeldeng New People’s Army o NPA. May ulat ni Darius Galang
Lahatang atake sa press freedom
Sa ilalim ni Duterte, kumusta ang mga tagapagbalita? Datos mula sa espesyal na ulat ng Bulatlat
Maingay sa balita at sa lansangan ang pinakahuling tangkang pagbubusal sa midya ng administrasyon, ang pagbasura sa prangkisa ng ABS-CBN ng Kamara, ang kinikilalang representante ng iba’t ibang sektor.
Nitong Hulyo 13, dinig sa recording ng kanyang talumpati sa mga militar sa Jolo ang linyang “’Yun namang ABS-CBN, binaboy ako.” Nabanggit rin niya sa talumpati ang paninira umano sa kanya ng mga makakaliwa, komunista, at ng Rappler.
Wala ang mga linyang ito sa opisyal na transcript ng talumpati at mga inilabas na bidyo.
Nakaraang buwan naman nang patawan ng guilty verdict si Rappler CEO Maria Ressa at dating Rappler researcher Reynaldo Santos Jr. para sa isang report na unang nailabas bago pa naisabatas ang cyberlibel.
Para sa mga tagapagbalita, isa na ito sa pinakamadilim na yugto para sa kalayaan sa pamamahayag at pagpapahayag.
“Isa sa unang target talaga yung malayang pamamahayag dahil kalaban ng tirano ang katotohanan,” giit ni Nonoy Espina, tagapangulo ng National Union of Journalists of the Philippines (NUJP).
At bukod sa naglalakihang korporasyon tulad ng ABS-CBN at Rappler, nariyan ang alternatibong pamamahayag at midyang pangkomunidad na kaliwa’t kanang nagiging target ng harassment at pagpapatahimik.
Sa tala ng AlterMidya, mula Hulyo 2016 hanggang Hulyo 2020, may 48 na ang bilang ng iba’t ibang porma ng pagpapatahimik sa alternatibong pamamahayag. Nariyan ang harassment at
intimidation, red-tagging, pagmamanman, ilegal na pag-aresto at pagsampa ng gawa-gawang kaso, tangkang pagpatay, pagpigil sa coverage, at pati cyberattacks. Lahat ito ay nakakaapekto sa pagpapaabot ng dekalidad na impormasyon.
Limang buwan nang nakaaresto si Frenchie Mae Cumpio, executive director ng Eastern Vista at radio news anchor sa Aksyon Radyo Tacloban DYVL 819. Sinampahan siya ng illegal firearms and explosives pero malakas ang paninindigan ni Cumpio at ng kanyang mga katrabaho na ang tanging sandata niya ay katotohanan.
Nakapagsulat na siya ng mga balita ukol sa mga nasalanta ng bagyong Yolanda, mga paglabag ng karapatang pantao sa Samar, at pagkakampo ng militar sa mga komunidad.
Para naman kay Anne Villasica ng Paghimutad, kinailangang baunin ang tapang kasama ang sandata ng katotohanan. Nang ireyd ng pulisya ang mga opisina ng Bayan Muna, Gabriela, at National Federation of Sugar Workers ng Bacolod, pangalan ni Villasica ang isa sa mga nakalagay sa warrant.
“Dinadaan kasi sa takot yung mga time,” giit niya sa isang panayam. Isa sa mga nagdala sa kanya ng matinding pangamba ay ang presensiya ng mga nakasibilyan sa reyd. Walang uniporme. Walang pagkakakilanlan.
Sa buong bansa at mula iba’t ibang istasyon at organisasyon, mayroon nang 12 mamamahayag ang naitalang pinaslang sa ilalim ng administrasyong Duterte, ayon sa NUJP.
Umaabot rin sa online na mga plataporma ang pagpapatahimik sa midya. Ang pagtatangkang shutdown sa mga website ng alternatibong midya ay idinadaan sa Distributed Denial of Service attacks o DDoS. Isa itong sistematikong pagdumog sa website hanggang sa hindi kayanin ng server ang “online traffic”. Halimbawa, ilang araw hindi mabuksan ang website ng Pinoy Weekly, Altermidya, Bulatlat at Kodao Productions ang alternatibong midya nakaraang taon. Papaano aabot ang balita sa mamamayan?
Kamakailan lamang, naranasan ito ng ng Northern Dispatch, alternatibong pahayagan na nakabase sa Baguio.
Ayon kay Sherwin De Vera ng Northern Dispatch, bago pa man ang online na pang-aatake, nariyan na ang red-tagging ng estado.
Upang tugunan ito nakaraang taon, inenganyo ng mga alternatibong pahayagan at taga-suporta ng malayang pamamahayag na basahin at kopyahin ng mga tao ang inilalabas na balita sa mga website. Tinawag itong #MirrorUs campaign. Sa sistematikong pang-aatake, maiging itapat ang nagkakaisang mamamayan.
Ganitong pagkakaisa ang pinakita ng iba’t ibang sektor nitong Hulyo 18 sa ginawang motorcade at noise barrage. Nilahokan ito ng kabataan, iba pang alagad ng midya, mga progresibong lingkod-bayan, artista, taong simbahan, at iba pa.
“Naramdaman nila na yung pagsikil sa ABS-CBN ay pagsikil na rin sa karapatan nila kaya umakto sila,” paliwanag ni Espina.
“Kung mulat ang taumbayan, at sila’y armado ng katotohanan, mahirap silang lokohin ng kung sino mang gustong maging diktador.” Napatunayan na ito noon. Sinulat ni Andrea Jobelle Adan
Anti-Terror Law at epidemya ng abuso
Epidemya ng paglabag ng rehimeng Duterte sa karapatang pantao ang nagaganap ngayon sa panahon ng pandemya. Sinulat ni Neil Ambion, mula sa ulat ng Kodao Productions, Tudla Productions at Paghimutad
Maingay sa balita at sa lansangan ang pinakahuling tangkang pagbubusal sa midya ng administrasyon, ang denied franchise renewal ng ABS-CBN na pinataw ng Kamara, ang kinikilalang representante ng iba’t ibang sektor.
Nitong Hulyo 13, dinig sa recording ng kanyang talumpati sa mga militar sa Jolo ang linyang “’Yun namang ABS-CBN, binaboy ako.” Nabanggit rin niya sa talumpati ang paninira umano sa kanya ng mga makakaliwa, komunista, at ng Rappler.
Wala ang mga linyang ito sa opisyal na transcript ng talumpati at mga inilabas na bidyo.
Nakaraang buwan naman nang patawan ng guilty verdict si Rappler CEO Maria Ressa at dating Rappler researcher Reynaldo Santos Jr. para sa isang report na unang nailabas bago pa naisabatas ang cyberlibel.
Para sa mga tagapagbalita, isa na ito sa pinakamadilim na yugto para sa kalayaan sa pamamahayag at pagpapahayag.
“Isa sa unang target talaga yung malayang pamamahayag dahil kalaban ng tirano ang katotohanan,” giit ni Nonoy Espina, tagapangulo ng National Union of Journalists of the Philippines (NUJP).
At bukod sa naglalakihang korporasyon tulad ng ABS-CBN at Rappler, nariyan ang alternatibong pamamahayag at midyang pangkomunidad na kaliwa’t kanang nagiging target ng harassment at pagpapatahimik.
Sa tala ng AlterMidya, mula Hulyo 2016 hanggang Hulyo 2020, may 48 na ang bilang ng iba’t ibang porma ng pagpapatahimik sa alternatibong pamamahayag. Nariyan ang harassment at
intimidation, red-tagging, pagmamanman, ilegal na pag-aresto at pagsampa ng gawa-gawang kaso, tangkang pagpatay, pagpigil sa coverage, at pati cyberattacks. Lahat ito ay nakakaapekto sa pagpapaabot ng dekalidad na impormasyon.
Limang buwan nang nakaaresto si Frenchie Mae Cumpio, executive director ng Eastern Vista at radio news anchor sa Aksyon Radyo Tacloban DYVL 819. Sinampahan siya ng illegal firearms and explosives pero malakas ang paninindigan ni Cumpio at ng kanyang mga katrabaho na ang tanging sandata niya ay katotohanan.
Nakapagsulat na siya ng mga balita ukol sa mga nasalanta ng bagyong Yolanda, mga paglabag ng karapatang pantao sa Samar, at pagkakampo ng militar sa mga komunidad.
Para naman kay Anne Villasica ng Paghimutad, kinailangang baunin ang tapang kasama ang sandata ng katotohanan. Nang ireyd ng pulisya ang mga opisina ng Bayan Muna, Gabriela, at National Federation of Sugar Workers ng Bacolod, pangalan ni Villasica ang isa sa mga nakalagay sa warrant.
“Dinadaan kasi sa takot yung mga time,” giit niya sa isang panayam. Isa sa mga nagdala sa kanya ng matinding pangamba ay ang presensiya ng mga nakasibilyan sa reyd. Walang uniporme. Walang pagkakakilanlan.
Sa buong bansa at mula iba’t ibang istasyon at organisasyon, mayroon nang 12 mamamahayag ang naitalang pinaslang sa ilalim ng administrasyong Duterte, ayon sa NUJP.
Umaabot rin sa online na mga plataporma ang pagpapatahimik sa midya. Ang pagtatangkang shutdown sa mga website ng alternatibong midya ay idinadaan sa Distributed Denial of Service attacks o DDoS. Isa itong sistematikong pagdumog sa website hanggang sa hindi kayanin ng server ang “online traffic”. Halimbawa, ilang araw hindi mabuksan ang website ng Pinoy Weekly, Altermidya, Bulatlat at Kodao Productions ang alternatibong midya nakaraang taon. Papaano aabot ang balita sa mamamayan?
Kamakailan lamang, naranasan ito ng ng Northern Dispatch, alternatibong pahayagan na nakabase sa Baguio.
Ayon kay Sherwin De Vera ng Northern Dispatch, bago pa man ang online na pang-aatake, nariyan na ang red-tagging ng estado.
Upang tugunan ito nakaraang taon, inenganyo ng mga alternatibong pahayagan at taga-suporta ng malayang pamamahayag na basahin at kopyahin ng mga tao ang inilalabas na balita sa mga website. Tinawag itong #MirrorUs campaign. Sa sistematikong pang-aatake, maiging itapat ang nagkakaisang mamamayan.
Ganitong pagkakaisa ang pinakita ng iba’t ibang sektor nitong Hulyo 18 sa ginawang motorcade at noise barrage. Nilahokan ito ng kabataan, iba pang alagad ng midya, mga progresibong lingkod-bayan, artista, taong simbahan, at iba pa.
“Naramdaman nila na yung pagsikil sa ABS-CBN ay pagsikil na rin sa karapatan nila kaya umakto sila,” paliwanag ni Espina.
“Kung mulat ang taumbayan, at sila’y armado ng katotohanan, mahirap silang lokohin ng kung sino mang gustong maging diktador.” Napatunayan na ito noon.
Sino’ng terorista?
Ilang araw pa bago magkabisa ang kapipirma lang na Anti-Terrorism Act of 2020 ni Pangulong Duterte. Pero ngayon pa lang, sunud-sunod na ang mga bagong kaso ng pag-aresto at red-tagging laban sa mga tagapagtanggol ng karapatan at mga aktibista.
Tila nagpapatunay ang mga ito sa pangamba ng maraming tutol sa ATL, na gamitin ang batas para supilin ang mga kritiko at lumalaban sa administrasyon.
Pag-aresto
Inaresto si Jen Nagrampa, national vice-chairperson ng Gabriela at halal na konsehal ng barangay sa Nabua, Camarines Sur, noong Hulyo 7 para umano sa kasong murder kaugnay umano ng naganap na ambush sa bayan ng Ragay na ikinamatay ng dalawang sundalo noong Mayo 13, 2018.
Pero giit ng Bicolano- Gabriela, tsapter ng alyansang pangkababaihan pa pinamu-munuan din ni Nagrampa, gawa-gawa lang ang kaso dahil sa panahong nangyari ang ambush ay abala siya sa kampanya sa pagkakonsehal at kapapanganak pa lang.
Sa bisa rin ng parehong kaso, inaresto si Pastor Dan San Andres ng United Church of Christ in the Philippines at tagapagsalita ng Karapatan- Bicol noong Hulyo 9 sa Sipocot, Camarines Sur.
Ayon sa grupong pangkarapatang pantao na Karapatan, sa araw ng naturang ambush ay nagmimisa si Pastor San Andres sa simbahan ng United Church of Christ in the Philippines (UCCP)-South Centro sa bayan ng Sipocot.
Disyembre 2019 pa lang, naghain na sina Nagrampa at Pastor San Andres ng counter-affidavit para pabulaanan ang kanilang pagkasangkot sa ibinibintang na kaso.
Mariing kinondena ng Karapatan ang pag-aresto kina Nagrampa at Pastor San Pedro na anila’y bahagi ng crackdown at kriminalisasyon ng administrasyong Duterte sa mga tagapagtaguyod ng karapatang pantao.
“Sa pagsasabatas ng Anti-Terroism Act of 2020, inaasahang titindi pa ang ganitong mga insidente at padron ng paglabag sa karapatang pantao, sa hibang na pag-aalburoto ng administrasyon sa mga tagapagtanggol ng karapatan, mga tumututol at mga kritiko,” ani Cristina Palabay, pangkalahatang kalihim ng Karapatan.
Red-Tagging
Bigla namang nagsulputan sa mga kalsada ng probinsya ng Isabela at Cagayan ang mga karatulang gawa sa sako na may nakasulat na “GABRIELA, AMIHAN, KADAMAY NILOLOKO ANG MGA KABABAIHAN UPANG ABUSUHIN NG NPA,” noong Hulyo 8.
Kasabay nito sa lungsod ng Tuguegarao, may namahagi naman ng mga polyeto na nagbabansag sa mga aktibista bilang mga “terorista” at “rekruter ng NPA”.
Higit 29 kasapi at lider ng mga legal na organisasyon sa rehiyon ng Cagayan ang biktima ng mga kasong ito ng red-tagging, harassment at pagbabanta.
Kabilang sa mga pinangalanan sa mga mapanirang lathalain sina Jacquiline Ratin, pambansang pangalawang tagapangulo ng National Federation of Peasant Women (Amihan); Nenita Apricio, national council member ng Amihan at tagapangulo ng Amihan- Tumauini at ng Asosasyon Daguiti Mannalon a Babbai ti Isabela (AMBI Amihan-Isabela); at sina Cita Managuelod at Pacita Chop-eng na matagal nang pinupuntirya ng red-tagging ng Armed Forces of the Philippines (AFP).
Binansagan din bilang mga rekruter ng NPA ang mga progresibong partylist na Anakpawis, ACT Teachers at Kabataan gayundin ang mga organisasyong Kagimungan, Dagami, Timiq, Unyon ng Manggagawa sa Agrikultura (UMA), Gabriela at Anakbayan.
Itinuro ng Amihan ang 5th Infantry Division at 17th Infantry Division ng Armed Forces of the Philippines bilang nasa likod ng serye ng red-tagging sa rehiyon ng Cagayan.
“Inihahanda na namin ang ihahaing reklamo sa Commission on Human Rights at itutulak ang imbestigasyon ng Kamara laban sa terrorismo ng estado laban sa demokratikong karapatan ng mamamayan. Kailangang tugunan ito ng harapan para mapigilang tumindi pa,” ani Zenaida Soriano, national chairperson ng Amihan.
Panganib ng ATA
Hindi na bago ang mga insidente ng ilegal na pag-aresto at red-tagging sa mga tagapagtanggol ng karapatan, mga kritiko at mga lumalaban sa administrasyong Duterte.
Pero ang pinanga-ngambahan ng marami, tumindi pa ang mga ito ngayong ganap nang batas ang Anti-Terrorism Act of 2020 na mariing tinutulan ng iba’t ibang grupo at personalidad dahil sa bantang gamitin lang ang batas sa panunupil sa mga kritiko at kalaban ni Duterte.
Sa tala ng Karapatan, umaabot na sa 3,399 ang ilegal na inaresto mula nang manungkulan si Duterte noong July 2016 hanggang Abril 2020. Umabot sa 383 sa mga ito’y mga bilanggong politikal na ilegal na inaresto dahil sa kanilang pagtutol at paglaban sa administrasyon.
“Ang paggawa ng mga kaso na nag-uugnay sa mga tagapagtanggol ng karapatan sa mga enkwentro sa NPA ay luma at gasgas nang taktika na paulit-ulit na pinapakana ng military para iharass, pagbantaan, takutin at ikriminalisa kami at para siraan kami sa publiko bilang mga terorista o taga-suporta ng terorista. Nangyayari na ito bago pa man mapirmahan ang Anti- Terrorism Act,” ani Palabay.
Lantaran naman ang ginagawa ng administrasyon na red-tagging at pagbansag na terorista sa mga aktibista, tagapagtanggol ng karapatan at mga progreisbong organisasyon.
Kamakailan umani ng batikos ang National Task Force to End Local Communist Armed Conflict (NTF-ELCAC), Philippine National Police at AFP dahil sa paggamit ng mga ito sa kanilang social media accounts sa red-tagging at terrorist-taging sa legal na mga organisasyon at personalidad.
Para sa Amihan, ang matinding red-tagging sa mga aktibista sa Cagayan Valley ay nagpapatunay sa lehitimong batayan para tutulan ang anti-terror law na hindi naman umano naglalayong solusyunan ang terorismo kundi gagamitin lang na sandata laban sa mga legal at demokratikong aktibista at organisasyon na lumalaban sa kontra-mamamayang programa at patakaran ng gobyerno.
“Ang red-tagging ay terorismo ng estado dhil naghahasik ito ng takot sa mamamayan laban sa pagsakatuparan nila ng kanilang mga konstitusyunal na karapatan sa kalayaan sa pamamahayag, pagsasalita, mapayapang pagtitipon at pag-organisa,” giit ni Soriano.
Habang ginagarantiya ng mga tagapagtanggol ng Anti- Terror Act na walang dapat ipangamba sa batas ang mga hindi terorista, nakikita naman ng mga tuol dito na lubhang mapanganib na ibinibigay lang sa kamay ng iilang opisyal ng gabinete ang paghusga kung sino ang terorista at hindi.
Sa kabila naman ng paggiit na hindi kinikilala bilang teroristang organisasyon ang Communist Party of the Philippines ng United Nations, sinabi ni Duterte na “terorista sila dahil dineklara ko sila bilang terorista.”
Sa bisa ng Anti- Terrorism Act, sinumang pinaghihinalaang terorista ay maaaring arestuhin nang walang mandamyento mula sa mga korte, isadlak sa pisikal at elektronikong paniniktik, at panghimasukan ang mga personal na impormasyon at record sa mga bangko.
Umaabot na sa walong petisyon ang naihain ng iba’t ibang grupo sa Korte Suprema para ideklarang labag sa konstitusyon at para ibasura ang Anti-Terrorism Act. Kabilang sa naunang naghain ng mga petisyon ang blokeng Makabayan, mga abogado, mga eksperto sa Saligang Batas, mga akademiko, mga pederasyon ng manggagawa, at mga tagapagtaguyod ng karapatang pantao.